Upowszechnienie oświetlenia naftowego nastąpiło w latach 1860-1880. Zmierzch zaznaczył się po 1920 r.

Wszystkie rodzaje lamp naftowych wytwarzano głównie w fabrykach austriackich i niemieckich, również na Węgrzech, we Francji, Polsce, Stanach Zjednoczonych.
Producenci swoje znaki firmowe umieszczali na podstawie lampy lub tarczy pokrętła palnika, regulującego położenie knota.

W Austrii największe fabryki lamp należały do Ditmara Rudolfa i braci Brünnerów – Ferdynanda i Gustawa. Na początku XX wieku obie firmy połączyły się w spółkę akcyjną.
Drugim dużym ośrodkiem produkcji lamp były Niemcy, głównie Berlin. Do najczęściej spotykanych sygnatur firm należą: Ehrich & Graetz, Holy Carl, Müller Otto, Schneider Hugo, Wild & Wessel.

Nieliczne są lampy za znakami firm francuskich (Paris, Bec Gladiator), węgierskich (Lampagyar Budapest), amerykańskich (Aladdin, Titus).

Polskie wytwórnie lamp znajdowały się przeważnie w Warszawie. Największą była „Fabryka Lamp i Brązów”, założona w 1862 roku przez Jana Serkowskiego. Inni warszawscy producenci to: Eilstein Aron, E. Krzemiński & Co, W. Podgórski, P. Ulbrych.

W latach 1918-1945 w Kraszowicach produkowano palniki i lampy dla kolei państwowych z napisami: FWP Kraszowice PKP nr 10, SZMPT, WZMPT, KZPT.

Wymienione wytwórnie lamp wykonywały różne typy palników. Do najpopularniejszych należały: Kosmos-Brenner, Volks-Brenner, Reform-Rund-Brenner.
Niestety, niewiele jest lamp z sygnaturami wytwórni polskich.